وقوع انواع آسیب‌های موضعی در سطوح مختلف شدت، در اجزای سازه‌ای در طول عمر بهرهبرداری از آنها بسیار محتمل بوده و موارد قابل ملاحظه‌ای از انواع آسیب‌ها در سازه‌های مختلف نیز مشاهده شده است. بخصوص با افزایش عمر سازه، احتمال وقوع آسیب در اجزای سازه‌ای به مراتب بیشتر خواهد شد. آسیب‌های سازه‌ای در صورت عدم توجه به رفع و تعمیر آنها می‌توانند گسترش یافته و در نهایت منجر به خرابی و فروریزش سازه شده و خسارات مالی و جانی سنگینی را به صاحبان خود تحمیل نماید. از سوی دیگر، حوادث طبیعی رخداده در طول عمر بهرهبرداری نیز یکی از منابع ایجاد آسیب و خرابی در اجزای سازه‌ای هستند. بر این اساس و با توجه به صرف سرمایه‌های کلان برای ساخت سازه‌ها و زیرساخت‌های کشور، لزوم پرداختن به حوزه نگهداری و تعمیرات در سازه‌ها به جهت حفظ عملکرد و بهرهبرداری بهینه از آنها بطور روزافزونی احساس می‌شود.
موضوع اصلی سند حاضر، پیاده‌سازی سیستم نگهداری در سازه‌های صنعت برق بصورت نظام‌مند و ساختاریافته، با لحاظ رویکردهای علمی و مدیریتی نوین و فناوری‌های مدرن مرتبط با آن می‌باشد. در این راستا، تدوین دانش فنی و توسعه بکارگیری فناوری‌های پشتیبان در حوزه‌های فنی مرتبط با نگهداری سازه‌ها به شرح زیر نیز در این سند مورد نظر قرار دارند:
فناوری‌های موسوم به پایش سلامت سازه‌ها (در حالت کلی و با رویکردهای مختلف خود) یکی از فناوری‌های پشتیبان نگهداری سازه هستند که با هدف تشخیص و پیش‌بینی آسیب‌های سازه‌ای و شناسایی وضعیت موجود سیستم سازه، بسترهای لازم برای توسعه و پیاده‌سازی رویکردهای مدرن نگهداری در سازه‌ها را فراهم می‌کنند. ازاینرو، تدوین دانش فنی و توسعه بکارگیری فناوری پایش سلامت سازه‌ها با رویکردهای نوین و مدرن آن در صنعت برق، بطور خاص در این سند مورد توجه قرار گرفته است. در اين سند، سازه‌های موجود در بخش‌های سه‌گانه صنعت برق (توليد، انتقال و توزيع) مورد نظر می‌باشند.